مثل گيسويي که باد آن را پريشان مي کند

 هر دلي را روزگاري عشق ويران مي کند

 ناگهان مي آيد و در سينه مي لرزد دلم

 هرچه جز ياد تو را با خاک يکسان مي کند

 با من از اين هم دلت بي اعتناتر خواست ، باش

موج را برخورد صخره کِي پشيمان مي‌کند ؟

مثل مادر عاشق از روز ازل حسرت کِش است

هرکسي او را به زخمي تازه مهمان مي کند

اشک مي فهمد غم افتاده اي مثل مرا

پاییز تابناک آه ای شروع پاک
هر نم نمت نشست بر دوش نرم خاک
وقتی که دست تو آرامش من است
چشمان آسمان از عشق روشن است
من از تو عاشقم من فصل بی بهار
یک عمر در تو هست پاییزی ام ببار

پاییز مرا عاشق می کند ، باران عاشق تر

حالا تو بگو این باران پاییزی با من چه می کند ؟

 وین درد نهان سوز نهفتن نتوانم

تو گرم سخن گفتن و از جام نگاهت
من مست چنانم که شنفتن نتوانم
شادم به خیال تو چو مهتاب شبانگاه
گر دامن وصل تو گرفتن نتوانم
چون پرتو ماه آیم و چون سایه دیوار
گامی ز سر کوی تو رفتن نتوانم
دور از تو من سوخته در دامن شبها
چون شمع سحر یک مژه خفتن نتوانم
فریاد ز بی مهریت ای گل که در این باغ
چون غنچه پاییز شکفتن نتوانم
ای چشم سخنگوی تو بشنو ز نگاهم
دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم

 چقدر سخت است در این دنیا حدیث آرزو گفتن
چقدر زیباست در آن دنیا بدون آرزو خفتن
چقدر سخت است که دردت را برای دیگران گویی
چقدر زیباست حریم دل به هنگام دعا گفتن
چقدر سخت است بهاری که بدون یار می آید
چقدر زیباست به یاد یار به دیدار خزان رفتن
چقدر سخت است درون باغ باشی و نبویی گل
چقدر زیباست گل باغی در اوج آسمان بودن
چقدر سخت است که دنیا را پر از رنج و جفا بینی
چقدر زیباست کنار او پر از عدل و صفا بودن
چقدر سخت است که انسان ها در این دنیا نمی مانند
چقدر زیباست در آن گیتی به رودی پاک پیوستن
چقدر سخت است که در بند جهانی بی چراغ باشی
چقدر زیباست به دیدار چراغی چون خدا رفتن
چقدر سخت است شبی تا صبح به دنبال مَهَت گردی
چقدر زیباست سحرگاهان به سوی نور روان بودن
چقدر سخت است شب هجران کنار ساحلی آرام
چقدر زیباست جزیره ای به پهنای خدا بودن
چقدر سخت است که یارت را درون آسمان بینی
چقدر زیباست سحرگاهان برای او دعا گفتن
چقدر سخت است جدا از او برای او غزل گویی
چقدر زیباست شباهنگام پی او تا خدا رفتن

آه جز آینه ای کهنه مرا همدم نیست
پیش چشمان خودت اشک بریزی کم نیست
یک خودآزاری زیباست که من تنهایم
لذتی هست در این زخم که در مرهم نیست
اشتیاقی به گشوده شدن این گره نیست
ورنه تنهایی من که گره اش محکم نیست
من از این فاصله ها هیچ ندارم گله ای
هرچه تقدیر نوشتست بیفتد غم نیست
لذتی نیست اگر درد نباشد جانم
هیچ شوری بهتر از شور پس از ماتم نیست
بی سبب درد که هم قافیه با مرد نشد
آدم بی غم و بی درد بدان آدم نیست
تو نبین ساکت و آرام نشستم کنجی
درد ناگفته زیاد است ولی محرم نیست

ادامه مطلب

 روسریت را درست ببند 
لباسهایت پوشیده باشد 
آرایش نکن 
حتی اگر راه دارد زیبا هم نباش 
دخترک پنهان کن خویش را 
این جا ایران است 
...در دانشگاه هزاران خواستگار داری دخترک 
اما تنها خواستار یک شبند 
در خیابان هزاران راننده ی شخصی داری 
اما مقصد همه مکان خالیست و بس 
کمی نگاه کن؟؟؟ 
در میان دوستانت برادرها داری 
باور میکنی؟؟؟ 
روی خوش نشان بده تا ببینی 
این برادران چگونه هم خوابت خواهند بود 
دخترک کمی راحت بگیری تمام نمراتت هم 20 میشود 
اگر آن دوست همخواب مثل برادر بود 
استاد هم میشود پدر 
دخترک روز به روز میترسی 
آزرده خاطر میشوی 
کمی که فکر کنی 
لرزه بر تنت مینشیند 
دخترک این جا چشمها گرسنه تر از معده ها هستند 
سیرآب شدن برای چشم ها خیالی باطل است 
از دید مردم اینجا 
اگر زشت باشی هرزه ای 
اگر زیبا فاحشه 
اگر اجتماعی برخورد کنی 
میگویند خراب است و 
اگر سرد باشی 
میگویند قیمتش بالاست 
دخترک اینجا زن بودن دل شیر میخواهد 
اینجا باید مرد باشی تا بخواهی زن باشی 
زن بودن یعنی زیبا بودن 
زیبا حرف زدن 
زیبا نگاه کردن 
زیبا خندیدن 
زیبا محبت کردن 
و 
زیبا وفادار ماندن 
چه کنم که اینجا تمام زیبا رویان را فاحشه میدانند 
ذهن آزرده ات پر است از 
صدای بوق و سوت و تکه کلام ها و نگاه های هوس ناک 
پر است از ترس از خانه بیرون آمدن 
ترس از اعتماد و تکیه به یک مرد 
زن که باشی 
اینجا که باشی 
فکرت میشود همین ها 
اینجا کشور من است 
همان کشوری که دینش اسلام است 
همان که مردمش در امنیت کامل هستند 
همان کشور که نامش ایران است 
آری اینجا ایران من است 
ایجا.... 
ایجا همان ویران من است

 عشق یعنی : دفتر تلفن محرمانه نداشته باشی.

 عشق یعنی : مجبور نباشی تنهایی غذا بخوری.

 عشق یعنی :رازی بین من و تو.

 عشق یعنی : آرزوهاتونو به هم دیگه بگین.

 عشق یعنی : یه کیک خونگی برای روز تولدش.

 عشق یعنی : به هزار زبون بهش بگی دوستش داری.

 عشق یعنی : کسی که دلتو ببره.

 عشق یعنی. : بعضی وقتها اشک زیاد ریختن.

 عشق یعنی : همین کنار هم بودن.

 عشق یعنی : همون نیرویی که توی فضا می چرخه.

 عشق یعنی:احساس فوق العاده ای که همه جادوروبرت هست.

 عشق یعنی : آدم احساس کنه زمین زیر پاش نیست.

 عشق یعنی : ضربه فنی شدن.

 عشق یعنی : کاری کنی که به جز عشق تو هیچی نبینه.

 عشق یعنی : این فکر که چقدر خوبه که اون تو رو بخواد.

 عشق یعنی : قشنگ ترین لباساتو براش بپوشی.

 عشق یعنی : ترانه که تو رو به یاد اون می ندازه.

 عشق یعنی : بزاری از خودش تعریف کنه.

 عشق یعنی : منتظر تلفنش باشی.

 عشق یعنی : بدونی واسه تولدش چه هدیه ای دوست داره.

 عشق یعنی : دیدن خوشحالیش.

 عشق یعنی : با نگاهت اونو به خودت جذب کنی.

 عشق یعنی : غرورش رو جریحه دار نکنی.

 عشق یعنی : سلیقه شو مسخره نکنی.

 عشق یعنی : فکر نکنی مجبوره تا ابد با تو بمونه.

 عشق یعنی : وقتی دیدنش کافیه تا تو رو از خود بی خود کنی.

 عشق یعنی : لباسی رو که برات خریده بپوشی.

 عشق یعنی : زیر نور مهتاب براش شعر بخونی.

 عشق یعنی : وقتی خوابه تماشاش کنی.

 عشق یعنی : بدون اون انگار توی بیابونه سر گردونی.

 عشق یعنی : دلشو نشکنی

عشق یعنی : وقتی اونو می بینی داغ کنی.

 عشق یعنی : واسش آوازه عاشقانه بخونی.

 عشق یعنی :مرتب ببریش بیرون

 عشق یعنی : بهش بگی که بدون آرایشم قشنگه

 عشق یعنی : نقطه ضعفاشو بشناسی

 عشق یعنی : ستاره ی محبوبش باشی

ادامه مطلب

   مرا نگاه کن ببین چه انتظاری به روی پلکهایم خانه کرده است .

غم را از چشمانم فقط تو میتوانی بخوانی

خود را به ندانستن نزن - می دانم که میدانی غصه در دلم خانه کرده است

نمیخواهم غصه ام را بخوری اما قصه ام را بدان

ادامه مطلب

 ستادى از شاگردانش پرسید: چرا ما وقتى عصبانى هستیم داد می‌زنیم؟ چرا مردم هنگامى كه خشمگین هستند صدایشان را بلند می‌كنند و سر هم داد می‌كشند؟

شاگردان فكرى كردند و یكى از آنها گفت: چون در آن لحظه، آرامش و خونسردیمان را از دست می‌دهیم. 

استاد پرسید: این كه آرامشمان را از دست می‌دهیم درست است امّا چرا با وجودى كه طرف مقابل كنارمان قرار دارد داد می‌زنیم؟ آیا نمی‌توان با صداى ملایم صحبت كرد؟ چرا هنگامى كه خشمگین هستیم داد می‌زنیم؟ 

شاگردان هر كدام جواب‌هایى دادند امّا پاسخ‌هاى هیچكدام استاد را راضى نكرد... 

سرانجام او چنین توضیح داد: هنگامى كه دو نفر از دست یكدیگر عصبانى هستند، قلب‌هایشان از یكدیگر فاصله می‌گیرد. آنها براى این كه فاصله را جبران كنند مجبورند كه داد بزنند. هر چه میزان عصبانیت و خشم بیشتر باشد، این فاصله بیشتر است و آنها باید صدایشان را بلندتر كنند. 

سپس استاد پرسید: هنگامى كه دو نفر عاشق همدیگر باشند چه اتفاقى می‌افتد؟ 

آنها سر هم داد نمی‌زنند بلكه خیلى به آرامى با هم صحبت می‌كنند. 

چرا؟ چون قلب‌هایشان خیلى به هم نزدیك است. فاصله قلب‌هاشان بسیار كم است. 

استاد ادامه داد: هنگامى كه عشقشان به یكدیگر بیشتر شد، چه اتفاقى می‌افتد؟ 

آنها حتى حرف معمولى هم با هم نمی‌زنند و فقط در گوش هم نجوا می‌كنند و عشقشان باز هم به یكدیگر بیشتر می‌شود.

سرانجام، حتى از نجوا كردن هم بی‌نیاز می‌شوند و فقط به یكدیگر نگاه می‌كنند! 

این هنگامى است كه دیگر هیچ فاصله‌اى بین قلب‌هاى آن‌ها باقى نمانده باشد..

*** *** *** *** *** *** *** ***
*** *** *** *** *** ***
*** *** *** ***
*** ***

وقتی سر کلاس درس نشسته بودم تمام حواسم متوجه دختری بود که کنار دستم نشسته بود و اون منو “داداشی” صدا می کرد .

به اون خیره شده بودم و آرزو می کردم که عشقش متعلق به من باشه . اما اون توجهی به این مساله نمیکرد .

آخر کلاس پیش من اومد و جزوه جلسه پیش رو خواست . من جزومو بهش دادم .بهم گفت:”متشکرم”.

میخوام بهش بگم ، میخوام که بدونه ، من نمی خوام فقط “داداشی” باشم .

من عاشقشم . اما… من خیلی خجالتی هستم ….. علتش رو نمیدونم .

تلفن زنگ زد .خودش بود . گریه می کرد. دوستش قلبش رو شکسته بود.

از من خواست که برم پیشش. نمیخواست تنها باشه. من هم اینکار رو کردم. وقتی کنارش نشسته بودم.

تمام فکرم متوجه اون چشمهای معصومش بود. آرزو میکردم که عشقش متعلق به من باشه.

بعد از ۲ ساعت دیدن فیلم و خوردن ۳ بسته چیپس ، خواست بره که بخوابه ، به من نگاه کرد و گفت :”متشکرم ” .

روز قبل از جشن دانشگاه پیش من اومد. گفت :”قرارم بهم خورده ، اون نمیخواد با من بیاد” .

من با کسی قرار نداشتم.

ترم گذشته ما به هم قول داده بودیم که اگه زمانی هیچکدوممون برای مراسمی پارتنر نداشتیم با هم دیگه باشیم

درست مثل یه “خواهر و برادر” . ما هم با هم به جشن رفتیم. جشن به پایان رسید .

من پشت سر اون ، کنار در خروجی ، ایستاده بودم ، تمام هوش و حواسم به اون لبخند زیبا و اون چشمان همچون کریستالش بود.

آرزو می کردم که عشقش متعلق به من باشه ، اما اون مثل من فکر نمی کرد و من این رو میدونستم ، به من گفت :”متشکرم ، شب خیلی خوبی داشتیم ” .

یه روز گذشت ، سپس یک هفته ، یک سال … قبل از اینکه بتونم حرف دلم رو بزنم روز فارغ التحصیلی فرا رسید

من به اون نگاه می کردم که درست مثل فرشته ها روی صحنه رفته بود تا مدرکش رو بگیره

میخواستم که عشقش متعلق به من باشه. اما اون به من توجهی نمی کرد ، و من اینو میدونستم

قبل از اینکه خونه بره به سمت من اومد ، با همون لباس و کلاه فارغ التحصیلی

با وقار خاص و آروم گفت تو بهترین داداشی دنیا هستی ، متشکرم.

میخوام بهش بگم ، میخوام که بدونه ، من نمی خوام فقط “داداشی” باشم .

من عاشقشم . اما… من خیلی خجالتی هستم ….. علتش رو نمیدونم .

نشستم روی صندلی ، صندلی ساقدوش ، اون دختره حالا داره ازدواج میکنه

من دیدم که “بله” رو گفت و وارد زندگی جدیدی شد.

با مرد دیگه ای ازدواج کرد. من میخواستم که عشقش متعلق به من باشه.

اما اون اینطوری فکر نمی کرد و من اینو میدونستم

اما قبل از اینکه بره رو به من کرد و گفت ” تو اومدی ؟ متشکرم”

سالهای خیلی زیادی گذشت ...

به تابوتی نگاه میکنم که دختری که من رو داداشی خودش میدونست توی اون خوابیده

فقط دوستان دوران تحصیلش دور تابوت هستند

یه نفر داره دفتر خاطراتش رو میخونه

دختری که در دوران تحصیل اون رو نوشته

این چیزی هست که اون نوشته بود:

” تمام توجهم به اون بود.

آرزو میکردم که عشقش برای من باشه.

اما اون توجهی به این موضوع نداشت و من اینو میدونستم.

من میخواستم بهش بگم ، میخواستم که بدونه که نمی خوام فقط برای من یه داداشی باشه.

من عاشقش هستم.

اما …. من خجالتی ام … نمی‌دونم … همیشه آرزو داشتم که به من بگه دوستم داره. ….

ای کاش این کار رو کرده بودم ……………..”

*** *** *** *** *** *** *** ***
*** *** *** *** *** ***
*** *** *** ***
*** ***

ادامه مطلب

همیشه صدایی بود که مرا آرام میکرد، 
همیشه دستهایی بود که دستهای سردم را گرم میکرد 
همیشه قلبی بود که مرا امیدوارم میکرد، 
همیشه چشمهایی بود که عاشقانه مرا نگاه میکرد 
همیشه کسی بود که در کنارم قدم میزد ، همیشه احساسی بود که مرا درک میکرد 
حالا من و مانده ام یک دنیای پوچ ، نه صداییست که مرا آرام کند 
و نه طبیبیست که مرا درمان کند 

ادامه مطلب

 انسان موجودی عجیب و پیچیده است. بخشی از این پیچیدگی به خلقت انسان مربوط می شود. خلقت جسمانی که به طور مستقیم بر روح و روان انسان موثر است. در بدن انسان یک نقطه کانونی و مهم وجود دارد که نسبت به سایر اعضای بدن، نقشی موثر و حساس دارد. این نقطه مرکزی همان قلب انسان است که به عبارتی فرمانروای بدن است. به گفته پشوای بزرگوارمان امیرالمومنین(علیه السلام): قلب امیر بدن است.

جامعه ای را تصور کنید که حاکمی دارد تا بر آن حکومت کند، اگر این حاکم سالم باشد، مملکت تحت سلطه او نیز سالم خواهد بود و چنانچه حاکم فاسد باشد، این فساد به سرتا سر ملک حکومتی او منتقل می شود. بنابراین سلامت قلب و روح انسان مسئله ای بسیار مهم است. برای مراقبت از قلب و روح، باید مراقب اعمال خویش باشید. به طور مثال گفته می شود که مراقب شنیده های خود باشید که گوش انسان مجرایی است که به قلب انسان راه می یابد. پس شنیده های شما در طول زندگی روزمره بر قلب و روح شما تاثیرگذار است. به نظر می رسد بهترین چیزی که می توان در قلب ریخت، محبت است.

ادامه مطلب

به سراغ من اگر می آیید

پشت هیچستانم،پشت هیچستان جایی است

پشت هیچستان  رگهای هوا ،پر قاصد هایی است

که خبر می آرند از گل واشده ی دورترین بوته خاک

روی شن ها هم ،نقشهای سم اسبان سواران ظریفی است که صبح

به سر تپه ی معراج شقایق رفتتند

پشت هیچستان چتر خواهش باز است ،

تا نسیم عطشی در بن ابری بدود

زنگ باران به صدا می آید

آدم اینجا تنهاست

ودراین تنهایی ،سایه ی نارونی تا ابدیت جاری است

به سراغ من اگر می آیید ،

نرم و آهسته بیایید

مبادا ترک بردارد

چینی نازک تنهایی من

(سهراب سپهری)

ای گل تازه بویی زوفا نیست تورا

خبر سرزنش خار جفا نیست تورا

رحم بر بلبل بی برگ و نوا نیست تورا

التفاتی به اسیران بلا نیست تورا

ما اسیرغم و اصلا غم ما نیست تورا

با اسیرغم خودرحم چرا نیست تورا

دیگری جز تو مرا این همه آزار نکرد

جز تو کس در نظر خلق مرا خار نکرد

بر سر راه تو چون خاک فتادن غلط است

چشم اومیدبه روی تو گشادن غلط است

روی پر گرد به راه تو نهادن غلط است

رفتن اولاست زکوی تو فتادن غلط است

فارغ از عاشق غمناک نمی باید بود

جان من اینهمه بی باک نمی باید بود

اآنچه کردی تو به من هیچ ستمکار نکرد

هیچ سنگین دل بیداد گر این کار نکرد

این ستم ها دگری با من بیمار نکرد

هیچکس این همه آزار من زار نکرد

گر ز آزردن من هست غرض مردن من

مردم آزار مکش از پی آزردن من

تو نه آنی که غم ، عاشق زا رت باشم

از وضع ز خود رفتگی یار خرابم

از حیرت آن آینه رخسار خرابم

آن بی خبر از خودچه خبرباشدش از من ؟

از نشه ی آن ساغر سر شار خرابم

از ملک وجودم اثری عشق تو نگذاشت

چون کشورسلطان ستم کار خرابم

با جلوه حسن تو ندارم خبر از خویش

چون بلبل شوریده به گلزار خرابم

زلف تو کند کافرو لعل تو مسلمان

از کشمکش سبحه و زنّارخرابم

نبود عجب که دیده به دیدار می رسد

فیض چمن به رخنه ی دیوار می رسد

عیبم مکن که حوصله سوز است مستیم

پیمانه ی نگاه تو سر شار می رسد

دلتنگی از فغان من ،ای غنچه لب،چرا ؟

یک ناله هم به مرغ گرفتار می رسد

داردامیدوارمرا بخت سبز خویش

آخربه وصل آیته ی زنگار میرسد

یاد شب های پر ستاره

که در زیرنور کهکشان محبت ساکن بودیم

ویاد آن حرف های قشنگ که از جنس دلت بود

ولی افسوس که گردباد جدایی  در دلت وزید

و همه چیز را به ویرانه ای  مبدل ساخت

ولی افسوس ؟

ولی بدان که تو در خاطر خسته ام رخنه کردی

چون گل سرخ و شقایق و پر ستوی عاشق

همیشه جاودان خواهی ماند

و توراچون خالق هرچه لطافت وعشق است دوست دارم

و می پرستم و.....

یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم

در میان لاله وگل آشیانی داشتم

گرد آن شمع طرب می سوختم پروانه وار

پای آ ن سرو روان اشک روانی داشتم

آتشم بر جان ولی از شکوه لب خاموش بود

عشق را از اشک حسرت ترجمانی داشتم

در خزان با سرو و نسرینم بهاری تازه بود

در زمین با ماه و پروین آسمانی داشتم

درد بی عشقی ز جانم برده طاقت ورنه من

داشتم آرام تا آرام جانی داشتم

(رهی معیری)

روزگار ما وفا نداشت

طاقت خوشبختی دل ما نداشت

پیش پای ما سنگی گذاشت

بی خبر از مرگ ما پروا نداشت

آخر این غصه هجران تو بود وبس

حسرت ورنج فراوان بود وبس ....

این روزها چترت را همراه داشته باش؛

چشماتو بستی و حرفی نمیزنی

مثل همیشه باز تنها و بی منی

مثل غریبه ها خاموش و ساکتی

نابود میشم از این حس ناتنی

بی حوصله شدی درگیر رخوتی

خوابت نمیببره بی هیچ علتی

بی هیچ علتی با من بدی ولی

من قانعم به این ، هر جور راحتی

هر جور راحتی ، هر جور بهتره

این لحظه ها فقط ، ای کاش بگذره

ای کاش میشد از این لحظه ها برید

این سایه ها رو کشت این لحظه رو ندید

ای کاش دلهره با من عجین نبود

ای کاش میشد از خنده به تو رسید

 دیدمت چشم تو جا در چشمهای من گرفت

آتشی یک لحظه آمد در دلم دامن گرفت

 گفتی که دگر در تو چنان حوصله ای نیست

گفتم که مرا دوست نداری گله‌ای نیست
رفتی و خدا پشت و پناهت به سلامت
بگذار بسوزد دل من مسئله‌ای نیست

و اینک باران

بر لبهء پنجرهء احساسم می نشیند

و چشمانم را نوازش می دهد

تا شاید از لحظه های دلتنگی عبور کنم

دوست دارم بر شبم مهمان شوی

بر کویر تشنه چون  باران  شوی

دوست دارم تا شب و روزم شوی

نغمه ی این ساز پر سوزم شوی

دوست دارم خانه ای سازم ز نور

نام  تو بر سردرش  زیبا   ز دور

دوست دارم چهره ات خندان کنم

گریه های خویش را پنهان کنم

دوست دارم بال پروازم شوی

لحظه ی پایان و آغازم شوی

دوست دارم ناله ی دل سر دهم

یا به روی شانه هایت سر نهم

دوست دارم لحظه را ویران کنم

غم ، میان  سینه ام  زندان کنم

دوست دارم تا ابد یادت کنم

با صدایی خسته فریادت کنم

دوست دارم با تو باشم هر زمان

گر تو باشی،من نبارم بی امان

 آدمهای ســـــــاده را دوست دارم..

 در کویر خلوت دلم با لبانی تشنه راه دشواری را در پیش گرفتم

می دانم که نیاز به جرعه آبی دارم تا خود را با آن سیراب نمایم

در قلبم غوغایی است غوغای عشق تو

نگاهت برایم همچون رودخانه ایی است که هرگز درآن رکودی نیست

می خواهم که مرا به حال خود وا مگذاری و مرا همیشه با خود همراه سازی

بگذار تا از احساسات شیرینت لبریز شوم

بگذار تا به وسعت قلب پرمهرت دست یابم

زلالی عشقت را از من مگیر، انشای چشمت را برایم بخوان

تا با شنیدن آن سرشار از شادی شوم

دریچه ی نگاهت را به روی من مبند مگذار تا نگاههای محبت آمیزت انتها یابد

بگذار تا با دلی سیر به تماشایت نشینم و از عمق نگاهت سیراب شوم

تو در پاسخ به عشقم همیشه سکوت را اختیار کردی

و هرگز به خود اجازه ندادی که از لبانت شکوفه های عشق و محبت بیرون بیاید

و بوی عطر خوش آنان مرا مدهوش کند

ای رویای دیرینه ی من بگذار روییدن نرگس را در نگاهت ببینم

بگذار باران عشقت بر من ببارد تا من در زیر این باران زیبا خود را سیراب نمایم

بگذار تا برگهای خسته ی پاییزان به رقص عاشقی در بیایند

تو را قسم به مقدسات عالم که بگذار کویر دلت به دریا راهی یابد

بگذار برایت همچون زلیخای یوسف باشم

بگذار تا جاودانگی عشق را در خود ببینم

بگذارتا صدف دریای دل من باشی

که مروارید درونش برایم درخشش عشق زیبای تو را داشته باشد

می خواهم در کنار تو به اوج ابرها برسم

ای ستارگان آسمان همه بدانید و راز مرا همیشه با خود همراه سازید

که من او را چگونه دوست داشتم

ای آفتاب عالم تاب بدان که همچون تو همیشه سوزان و پر نور بودم

اما هیچگاه ابر غرور و تکبر او نگذاشت تا انوار طلایی خود را بر او بگسترانم 

عشق من در مهتاب آسمان دلت شعله کشید

   پس پذیرای آن باش و پرده ی بی مهری را بر روی آن مکش