بکوب ای دل،‌ مشو نومید از این در

بکوب ای دل هزاران بار دیگر

دلا! پیش آی تا داغت بگویم

به گوشت، قصه ای شیرین بگویم

برون آیی اگر از حفره ی ناز 

به رویت می گشایم سفره ی راز

نمی دانم بگویم یا نگویم

دلا! بگذار، تا حالا نگویم

لطیفا رحمت آور، من ضعیفم 

قوی تر ازمن است، امشب حریفم

شبی ترک محبت گفته بودم

   میان دره ی شب خفته بودم

حبیبم قاصدی از پی فرستاد 

 پیامی بابلوری می فرستاد

که می دانم تو را شرم حضور است 

مشو نومید، این جا قصر نور است

الا! ای عاشق اندوه گینم 

نمی خواهم تو را غمگین ببینم

اگر آه تو از جنس نیاز است

در باغ شهادت باز، باز است

نمی دانم که در سر، این چه سودا است! 

همین اندازه می دانم که زیبا است

نمى دانم چرا بوى غریبى دارد این تابوت

مگر از غربت مولا نصیبى دارد این تابوت!؟

کسى که راز آن گمگشته را هرگز نفهمیده است

نمى داند شهید بى شکیبى دارد این تابوت

ملائک نیز در تشیع او سرمست مى رفتند

و مى گفتند: آرى! عطر سیبى دارد این تابوت

دو دست آسمانى روبرویم سبز شد آن روز

خداى من! عجب «امّن یجیبى» دارد این تابوت

دلم مى گفت - بوى یار مى آید - و من گفتم  :

مگر اى دل نمى دانى حبیبى دارد این تابوت

و من مى خواستم شعرى بگویم، یک نفر مى گفت  :

بگو از غربت مولا نصیبى دارد این تابوت

نخل هاى سوخته! چرا حکایتى نمى کنید؟

اى غریب مانده ها چرا روایتى نمى کنید؟

«نى» که طاقت ترانه هاى زخمى مرا نداشت

بغض هاى در گلو چرا شکایتى نمى کنید

باز هم سراب هاى روبرو نهایت شماست

سنگ مانده اید و فکر بى نهایتى نمى کنید

سال ها قبیله هاى عشق را پیامبر شدید

قوم ناسپاس را چرا هدایتى نمى کنید

قد کشیده ایم، سبز و ساده روبرویتان، ولى

اى نگاه هاى مهربان عنایتى نمى کنید

شعر من که راوى تمام لحظه هایتان نبود

اى غریب مانده ها چرا روایتى نمى کنید

ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد

در دام مانده باشد صیاد رفته باشد

اه از دمی که تنها باداغ او چو لاله

در خون نشسته باشم چون باد رفته باشد

خونش به تیغ حسرت- یارب- حلال بادا صیدی که کمندت آزاد رفته باشد

از اه درد ناکی سازم خبر دلت را

وقتی که کوه صبرم بر باد رفته باشد

رحم است بر اسیری کز گرد دام زلفت

با صد امید واری نا شاد رفته باشد

شادم که از رقیبان دامنکشان گذشتی

گو مشت خاک ما هم بر باد رفته باشد

 خوش آن عاشق که شیدای تو با شد

 بیابان گرد سودای تو باشد

سوادسومنات اعظم دل

خراب چشم شهلای تو باشد

گریبان گیر زهد پارسایان

نگاه باده پیمای تو باشد

شود دوزخ گلستان خلیلم

اگر در دل تمنای تو باشد

نشیند کی دلی در سینه ای تنگ ؟

که تنها گرد صحرای تو باشد

به سراغ من اگر می آیید

پشت هیچستانم،پشت هیچستان جایی است

پشت هیچستان  رگهای هوا ،پر قاصد هایی است

که خبر می آرند از گل واشده ی دورترین بوته خاک

روی شن ها هم ،نقشهای سم اسبان سواران ظریفی است که صبح

به سر تپه ی معراج شقایق رفتتند

پشت هیچستان چتر خواهش باز است ،

تا نسیم عطشی در بن ابری بدود

زنگ باران به صدا می آید

آدم اینجا تنهاست

ودراین تنهایی ،سایه ی نارونی تا ابدیت جاری است

به سراغ من اگر می آیید ،

نرم و آهسته بیایید

مبادا ترک بردارد

چینی نازک تنهایی من

(سهراب سپهری)

ای گل تازه بویی زوفا نیست تورا

خبر سرزنش خار جفا نیست تورا

رحم بر بلبل بی برگ و نوا نیست تورا

التفاتی به اسیران بلا نیست تورا

ما اسیرغم و اصلا غم ما نیست تورا

با اسیرغم خودرحم چرا نیست تورا

دیگری جز تو مرا این همه آزار نکرد

جز تو کس در نظر خلق مرا خار نکرد

بر سر راه تو چون خاک فتادن غلط است

چشم اومیدبه روی تو گشادن غلط است

روی پر گرد به راه تو نهادن غلط است

رفتن اولاست زکوی تو فتادن غلط است

فارغ از عاشق غمناک نمی باید بود

جان من اینهمه بی باک نمی باید بود

اآنچه کردی تو به من هیچ ستمکار نکرد

هیچ سنگین دل بیداد گر این کار نکرد

این ستم ها دگری با من بیمار نکرد

هیچکس این همه آزار من زار نکرد

گر ز آزردن من هست غرض مردن من

مردم آزار مکش از پی آزردن من

تو نه آنی که غم ، عاشق زا رت باشم

از وضع ز خود رفتگی یار خرابم

از حیرت آن آینه رخسار خرابم

آن بی خبر از خودچه خبرباشدش از من ؟

از نشه ی آن ساغر سر شار خرابم

از ملک وجودم اثری عشق تو نگذاشت

چون کشورسلطان ستم کار خرابم

با جلوه حسن تو ندارم خبر از خویش

چون بلبل شوریده به گلزار خرابم

زلف تو کند کافرو لعل تو مسلمان

از کشمکش سبحه و زنّارخرابم